Zwarte zeekoet in IJmuiden

Maandag 21 oktober 2013: mijn fotomaatje en ik rijden verwachtingsvol naar de kust. Het is grijs als we het strand oplopen langs de zandhopen waar straks weer een strandtent zal verrijzen. Er liggen een paar mensen op hun buik op het zand, vlak voor de duintjes, met grote lenzen in de aanslag. Daar zit iets, maar wat? Door de kijker worden we Sneeuwgorzen gewaar, en hoe langer we kijken hoe meer we er zien. Zes stuks lopen er. Behoedzaam manoeuvreren we naderbij en zakken door onze knieën om vanuit een beter standpunt te kunnen fotograferen. Het licht is bar en boos, de ISO moet flink opgeschroefd. Zo kijken en fotograferen we een poosje, tot een van de twee andere toeschouwers plotseling opstaat. Hij heeft genoeg foto's. De Sneeuwgorzen verdwijnen meteen uit zicht. We wandelen door de duintjes in de hoop op een opvliegende Velduil en lopen de pier op. Verderop heeft zich een groepje fotografen met in hun kielzog kinderen met herfstvakantie tussen de betonblokken genesteld om een jonge Zwarte zeekoet te vereeuwigen. Een bijzondere verschijning hier! Mijn eerste zag ik een paar weken geleden op Helgoland, op een kilometer afstand. Deze foerageert vlak voor onze neus langs de blokken, en haalt het ene krabbetje na het andere op. Wat een buitenkans! De Zwarte zeekoet besluit een heel eind verderop van de maaltijd te bekomen, en op onze tocht naar het eind van de pier komen we bijna geen vogels meer tegen. Dan maar aan de koffie. Terwijl we uitkijkend over de Noordzee in de verte twee Roodkeelduikers nastaren, is, nog even onontdekt door ons, vlak voor ons een derde bezig zijn maal bijeen te vissen. Mijn eerste van deze herfst.

Sneeuwgors

Zwarte zeekoet

Kanoet

Kokmeeuw

Oeverpieper

Roodkeelduiker