Vandaag komt hij ook vlakbij zitten, maar helaas zit er gaas tussen hem en mij. Om even voor half drie ben ik ter plaatse. Als je zo laat komt is het helemaal niet moeilijk om de uil te vinden, er staan dan al tientallen mensen onder, tenminste in het weekeinde. Jammer genoeg ligt Zwolle vandaag in een wolkenband, dus het duurt een uur voordat de zon onder de wolken uitpiept. En ja, dan gaat hij in deze korte dagen al bijna weer onder. De Sperweruil is ook deze keer mooi te bekijken en houdt de fotografen wel bezig. Naast me staat een praatgrage man, die al sinds die ochtend niks gegeten heeft: geen tijd voor. Nee, die mond is met andere dingen bezig bedenk ik. In de ruim anderhalf uur dat ik er ben volg ik de bezigheden van de uil. Beetje poetsen, zich flink krabben met de mooie gele klauwen waar respectabele nagels aan zitten, af en toe alert om zich heen turen en eens een stukje verderop vliegen. En dan volgt de meute mensen. Ik ook. Tijdens het wachten praat ik met een bekende tot die naar huis gaat, het is nog een heel eind rijden. Er komt leven in de uil, hij zit niet langer dan vijf minuten op een plek, het is enerverend. Maar dan wordt het echt te donker om nog te kunnen fotograferen. Ik kijk nog wat door de kijker en loop daarna naar de auto, voor een ritje van een paar minuten dit keer. Aan wat bomen zijn posters gehangen, kennelijk door ontevreden mensen. Afgebeeld staat Mijnheer de Uil, met een waarschuwende vinger omhoog. In de vier hoeken een verbodsbord, met onder de rode schuine streep een camera.
 |
| Sperweruil |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten