De Sperweruil in Zwolle

Maandag 2 december 2013: het is me wat, ga ik nou of ga ik niet. Eigenlijk vind ik het te gek voor woorden, zo'n eind rijden om een uil te zien die al door iedereen op de foto is gezet, en hoe! Maar wat dan met de herinnering aan het tandenknarsend op de J. Henry Dunant zitten, varen over Maas en Waal en niet van het schip kunnen terwijl er zo'n zeldzaamheid is opgedoken? Ik ga, de zon schijnt. Een excuus: mijn schoonouders wonen vlakbij de Marsweg, waar de tijdelijke verblijfplaats van de Sperweruil is. Het is niet moeilijk om de uil te vinden, er staan al vijftig fotografen omheen als ik aankom. Hij zit in een ijzeren paal op het voetbalveld en kijkt wat rond. Bij elke beweging van hem ratelen de camera's, maar het blijft angstwekkend stil als hij vlak over onze hoofden heen naar een boom vliegt. Tja, een camera op een statief kan weinig uitrichten als het onderwerp opeens meer beweegt dan de kop alleen. De komende drie uren maak ik een tocht langs de bomen in de buurt, af en toe vliegt de Sperweruil een stukje verder maar nooit mooi vrij, zodat ik geen vliegbeelden kan maken. Toch blijf ik proberen en ga op afstand staan. Dan besluit hij naar me toe te vliegen en vlakbij op een tak te gaan zitten. In mijn eentje sta ik even met de neus vooraan, veel te dichtbij om hem vanaf het statief volledig te kunnen fotograferen. Vanaf de grond lukt het net als ik mijn toestel kantel. Daar zit ik dan, tientallen mensen om me heen inmiddels. Het is maar een kleine uil van zo dichtbij, net zo groot als een vrouwtje Sperwer. Zijn koptekening is prachtig, met het gevlekte kapje, de zwarte strepen opzij en de felle gele ogen ertussen. Dan vliegt hij weg, en ik vind het welletjes. Na diverse bekenden gesproken te hebben stap ik weer in de auto voor mijn eerste bezoek. Mijn schoonmoeder is niet verrast als ze me, onaangekondigd, binnen laat. Ze kent mijn passie.

Sperweruil